Mijn persoonlijke verhaal

In mijn leven heb ik aardig wat meegemaakt. Ik kom uit een gezin van vijf kinderen, een oudere broer, een jongste broer en onder mij nog twee zusjes. Mijn jongste broertje lag als baby al op de operatietafel omdat hij een vernauwde aorta had. Vanaf dat moment is hij altijd een zorg gebleven voor mijn ouders, overgewicht.

Als 13 jarige verloor ik mijn oudere broer aan leukemie. Dat heeft ons gezin behoorlijk op zijn kop gezet. Als ik voor mijzelf spreek werd ik ‘ineens’ heel serieus en voorzichtig. Ik ging voor alles inschatten wat de risico’s waren en/of waar ik voor op moest passen. Als mijn ouders zouden komen te overlijden, wat zou ik dan moeten doen ….. Als 13 jarige!

Mijn jongste broertje overleed op zijn 20ste aan een hartritme stoornis. Ik was toen 28. Wat mij toen het meest opviel is dat alle herinneringen aan mijn oudste broer íneens’ weer tevoorschijn kwamen. Ik had ze onbewust weggestopt ….

In mijn ‘werkleven’ heb ik altijd veel, heel veel van mij gegeven. Ik heb ook vaak nog een schepje erbovenop gedaan om die promotie te krijgen of simpelweg die schouderklop, dat compliment. Ik heb in mijn ICT tijd ook zeker twee keer een burn-out opgelopen. Geloof me, dat is niet fijn. Als jij midden in de nacht denkt ‘ik lig weer wakker, laat ik slim zijn en dit van mij afschrijven’. Goed idee? Zeker. Echter als je nacht na nacht hetzelfde doet, en telkens hetzelfde opschrijft, namelijk alles dat ik nog moest doen, dan is er iets loos, toch?

Als ik met mijn kennis van nu achterom kijk, dan zie ik dat ik mijn leven lang gestreefd heb naar aandacht, complimentjes, waardering. Op het werk werd vaker een vis voorgehouden en in mijn thuissituatie dacht mijn moeder ‘ach hij is zo sterk, hij redt het wel’. Dat is op zich een mooie gedachte, maar…

… iedereen heeft aandacht nodig. Toch?

Zielig …

Nu je dit zo gelezen hebt, vind je mij dan zielig? Ik hoop van niet.

Tuurlijk, ik heb mezelf heel vaak zielig gevonden. Maar nu niet meer.

Ik ben niet zielig, ik heb ‘gewoon’ een aantal heftige dingen meegemaakt, zoals zoveel mensen en die hebben mij gevormd tot wie ik ben.

Iedere uitdaging in ons leven kan leiden tot meer of minder stress, meer of minder verstorende emoties, het idee geven dat je iets niet goed doet, of er niet toe doet, of weer op je tenen gaat lopen. Je herkent vast wel waar JIJ tegenaan loopt.